"तमोवृत छ जो जगत् विषयका खिचातानमा ।
यहाँ हृदयका चरा परुषका
सुखा शानमा ॥
यिनैकन गर्छै भनी मृदुल रूप आमन्त्रण । भुलाउन
फुलाइने
मृदुलमन्त्र (३५)
हो
यौवन ॥
न लेशभर लोभका न कटु कामको कामना ।
लिईकन छुन् यहाँ ?” भनि-दिँदै सफा सम्झना ॥
गुलाबहरु उडेर तर
विषयपत्र झारी भरे । मोहनी मृदु कपोलमा ती चढे॥
(३६)
वियोगसरि बन्दछन् कुसुमबोट भै कण्टक । सजीव अमर प्रभा तर बनेर निष्कण्टक ॥
अनन्त समयै भरी प्रकृतप्रेमले पाउने ।
बनिन् अमृत झै यिनी अधरदार पृथ्वीविषे ॥
(२३७) अरू चपल चारुता चटुलता र चाञ्चल्यले । बनेर नखरे
ठिटी मन
इशारिने
बढ्दछन् ॥
यिनी मधुर-भावकी सरलता फुलेकी लतासमान अति चारु छन् प्रकृतभावलज्जास्पदा ॥ (३८)
हवासदृश बग्दछन् सुरभिभाव
सानन्द ती ।
तिनी प्रकृत चालकी मृदु प्रवाल छन् मालती ॥
मुसुक्कसित मुस्किँदा कुसुम फुले कि ? संसारमा ।
अझै शरम खोज्छ रे प्रथम लालिमा सारमा ॥ (३९)
यिनी शरम-शुद्ध छन् मधुर रङ्ग चढ्दैछ त्यो । छ खालि वन कोपिले रँग कसो कसोमा अहो ॥ उघारिन उघारिनै छ कि तयार झैं माघुरी । उषासदृश
प्रातको
उदय
(४०)
थोर
बाँकी
हुँदा ॥
