Page:Ritubichar.pdf/69

२५
पानी कठै! छुनासाथ असाध्य ठिहिर्याउँछ ।
बिच्छीका डङ्कको ज्वाला तालु-सम्म पुर्याउँछ ॥

२६
जीवको जीवनाऽऽधार सूर्य, अग्नि, रुवा, उन ।
नपाये चारमा यौटा बन्छ निर्जीव जीवन ॥

२७
आकाश रुँदिंदै आयो केही मैलो-पना धरी ।
भित्री कुकर्म-चिन्ताले सतायेको मनै-सरी ॥

२८
रुँदियेका दिनै सारा बिकम्बा छन् कठैबरी !
दुर्भाग्य दोषले ज्यादा दबायेका गुणी-सरी ॥

२९
अँध्यारो रुँदले गर्दा अँध्यारामा बिते दिन ।
उज्यालो मुक्त-चेष्टा झैं नष्ट भो सूर्य-दर्शन ॥

३०
रुँदका रूपमा यद्वा शीत-व्याकुल लोकको ।
आकाशमा गिर्यो लामू पर्दा मलिन शोकको ॥

३१
हिमको तकिया तानी ओढी त्यो रुँद-सीरक ।
आफैं शिशिर लेट्यो कि पन्छाई रवि-दीपक ?

३२
हटदैन बिना बूँद मैलो रुँद कसै गरी ।
आँशु केही नवर्षाई शोक जान्थ्यो कहाँ टरी ॥

३३
दिक्क-गर्छ सबैलाई माघको सिम्सिमे झरी ।
ज्यादा कचकचे चाङ्ने घर-खोते बुढो-सरी ॥