Page:Shakuntala.pdf/274

एकविंशतितम सर्ग

आयो ठूलो उज्यालो नगर अति उँचा पीन पर्खालवाला ।
निक्कै कालो भएको जल जलद खपी दुर्ग जस्तो शतायु ॥
खाल्डोले घेरिएको रिपुदलहरुको आँसुको पोखरी झै ।
चौडा लामो, गहीरो, रँग पनि छहरा नील जस्तो गभीर ॥
(१)

खम्बा राखी अडेको पुल पनि उसमा काठको हेर चौडा ।
नहि काटेर राम्रो दुइतिर त्यसमा नागबेली किनारा ॥
उँचा उठेको तलतिर भुइँमा ताछिएका फल्याक ।
सामुन्ने एक ढोका दश गज सहजै पस्न सक्ने फराक ॥
(२)

चोसा तीखा परेका दुइतरफ त्यहाँ छन्‌ खुला ती कपाट ।
ढोका ठूला फलामे रिपुदल लहरी उलिँदा रोक्न सक्ने ॥
हात्ती फर्काउनेछन्‌ भयसेँग चुचुरा ती फलामे सुतीक्षण ।
दोटै राम्रै खुला छन्‌ दुइतिर पहरा लिन्छ भाला खडा भै ॥
(३)

कालीको मूर्ति नीलो, अरुण रुधिरको पानले लालजिह्वा ।
देखिन्थ्यो दीर्घकेशी रिपुकर छ कटी मेखमा झन्डिएको ॥
कल्चेकी छन्‌ पिनाकी अवनितन नड्ेका त्यहाँ शान्त मूर्ति ।
यौटा खुट्टा उचाली असिकर, भयकी उग्रचण्डी उठेकी ॥
(४)