Page:Prithviraj chauhan.pdf/195

मूर्खता तिम्रो अहङ्कार सल्की
झिलि र मिली बोक्रामा झल्की
भारत नास्दछ ।

(३)
आउला एक दिन मूर्खका पालो
बादल वैरी गगन कालो
छटा वा नीर आँखामा तिम्रा ।
शरले छेड्ला
म्लेच्छको कालो
आखिरी बेला नारायण भनी
खुलेर जाला बाक्लेको जालो
भारतको आत्मा जिस्क्यायौ तिमीले
ती आँखा तिम्रा अज्ञानमा चिम्ले
माग्ने छ जवाफ ।
अनन्तभित्र सकल भावका
पत्र छन् हेर
लेखेका धेर
मूर्खका रवाफका !
त्यसै ता कसले
झूटाका वशले
स्वर्गको बाटो, सत्यको बाटो
देख्दछ अन्धोभै !
मुटुका रस
भारतका पोखी
सत्यको तौल मरणले जोखी
आखिर साना कुवाको बाटो
भारतको मुहार
झल्कामा देखी
बहाउला तिम्रो जीवनको पानी
कुलको गुलाफलाई ।
नत्र त तिमी कलङ्गी होउला