Page:Prithviraj chauhan.pdf/171

अमृत छर्की चन्द्रले राती
ऊँगमा राखी लोलाउँदा पाती
झलमल झीलमा छायाँ दी जाती
बास है बस्यो रूखका मनि
जूनले धूवामा ।
गला र गला थपेर आँखा
अमृतका कुवामा ।
राजा र रानी कऱ्याङ् र कुरुङ्
आकाशमा ज्यादै माथि है उड्दा
मसीना रेखा ताँतीमा लामा
सुन्दरको देशको उज्यालो तीरलाई
पखेटा जसका पाउँछन् धामा
प्रेमका बलले ।
जब है व्याधा चालमारी मारी
पछाडिबाट आउँछ कट्ट
चलाकी छलले ।
सुनेर जसलाई एक साथ उड्लान्
फट् फट फर् फर्
पखेटा घनघोर
क्रौञ्चका दलले !
ठुँगेर मार्न खोजेर व्याधा
पखेटे आँधी
समरले जाँदा
डराई कोही, कराई कोही
व्याधाका छलले ।
ती त्यस्तै गरी बसेका थिए
प्रेमको जूनमा ।
नङ्गामा लाल प्रकृति बिर्सी
संसारको वनमा ।

(८)
दुनियाँ सज्यो प्रेमले भारी
दुनियाँ टूनाको।