Page:Munamadan.pdf/10

मदन भोट जाने बेलामा

मुना–

नछाडी जानोस् हे मेरा प्राण ! अकेली मलाई,

मनको वनमा ननिभ्ने गरी विरह जलाई,

ननिभ्ने गरी विरह जलाई,

लोचनका तारा ! हे मेरा प्यारा ! यो जोति बिलाए,

के भनूँ ? भन्ने म केही थिइनँ विष नै पिलाए !

प्यारा ! विष नै पिलाए !

मनको कुरा गलामा अड्छ, अड्कन्छ गलामा,

यो मेरो मुटु पचासबाजी धड्कन्छ पलामा,

यो छाती मेरो चिरेर खोली नजर गराए,

त्यो मन केही फर्कँदो होला, तस्वीर खुलाए !

आँसुमा खस्छ मनको टुक्रा यो आँसु बोल्दैन,

मनको कुरा मनमै बस्छ, छातीले खोल्दैन,

प्यारा ! आँसुले बोल्दैन !

मदन–

हे मेरी मुना ! नभन त्यसो, जूनमा फुलेकी !

फर्कन्छु फेरि म चाँडै भन्ने किन हो भुलेकी ?

म बीसै दिन बसुँला ह्लासा, बाटामा बीसै दिन,

चखेवा फेरि आउँछ उडी बिहान कुनै दिन,

प्यारी ! भेटको बडा दिन !

कि मरिछाड्यो, कि गरिछाड्यो मर्दको इरादा,

नहाल प्यारी ! बाटामा मेरो आँसुको यो बाधा,

अनारदाना दाँतका लहर खोलेर हाँस न,

तिमीले हाँसे म हाँक्न सक्छु इन्द्रको आसन,

प्यारी ! बिदामा हाँस न !

</poem>