Page:Ek chihan.pdf/60: Difference between revisions
→Not proofread: Created page with "त्यसै रोइरहनाले र भात नखाइरहनाले अनि सहिरहनाले र बसिरहनाले आफ्नो समस्या हल हुने नानीथकुंले देखिनन् । अनि उनी एक्कासि जुरुक्क उठिन् र डाक्टर गोदत्तप्रसादकहाँ सरासर गइन् । डाक्टर..." |
No edit summary |
||
| Page body (to be transcluded): | Page body (to be transcluded): | ||
| Line 1: | Line 1: | ||
त्यसै रोइरहनाले र भात नखाइरहनाले अनि सहिरहनाले र | त्यसै रोइरहनाले र भात नखाइरहनाले अनि सहिरहनाले र बसि | ||
रहनाले आफ्नो समस्या हल हुने नानीथकुंले देखिनन् । अनि उनी एक्कासि | |||
जुरुक्क उठिन् र डाक्टर गोदत्तप्रसादकहाँ सरासर गइन् । | |||
डाक्टर गोदत्तप्रसादको आफूकहाँ आउने बिरामीहरूको निःशुल्क परीक्षा गर्ने बेला थियो । नानीथकुं पुग्दा डाक्टर गोदत्तप्रसाद बिरामी हेर्ने कोठामा बसी अखबार हेरिरहेका थिए । बिरामी एक जना पनि थिएनन् । नानीथकुंलाई यसरी एकाएक पाएर डाक्टर गोदत्तप्रसाद हर्षले पुलकित भए । उनको आत्मा आनन्दले नाच्न थाल्यो । अनि स्वागतको भावमा डाक्टर | डाक्टर गोदत्तप्रसादको आफूकहाँ आउने बिरामीहरूको निःशुल्क | ||
परीक्षा गर्ने बेला थियो । नानीथकुं पुग्दा डाक्टर गोदत्तप्रसाद बिरामी हेर्ने | |||
कोठामा बसी अखबार हेरिरहेका थिए । बिरामी एक जना पनि थिएनन् । | |||
नानीथकुंलाई यसरी एकाएक पाएर डाक्टर गोदत्तप्रसाद हर्षले पुलकित भए । | |||
उनको आत्मा आनन्दले नाच्न थाल्यो । अनि स्वागतको भावमा डाक्टर गोदत्त | |||
प्रसादले भने- "अहो नानीथकुं ! आज कत्रो निगाह !" | |||
नानीथकुंले केही पनि जबाफ दिइनन्, केवल मुस्कुराइरहिन् । अनि झटपट उनी फेरि बोले- "नानीथकुं ! तिम्रो कृपाका निम्ति हृदयदेखि धन्यवाद है, म साह्रै कृतज्ञ भएँ । भन, म तिम्रो योग्य के सेवा गरूँ ?" | नानीथकुंले केही पनि जबाफ दिइनन्, केवल मुस्कुराइरहिन् । अनि | ||
झटपट उनी फेरि बोले- "नानीथकुं ! तिम्रो कृपाका निम्ति हृदयदेखि धन्यवाद | |||
है, म साह्रै कृतज्ञ भएँ । भन, म तिम्रो योग्य के सेवा गरूँ ?" | |||
रोक्न चेष्टा गर्दा पनि नानीथकुंको आँखामा आँसुको छाया पर्न आइहाल्यो । | रोक्न चेष्टा गर्दा पनि नानीथकुंको आँखामा आँसुको छाया पर्न | ||
आइहाल्यो । | |||
नानीथकुंको यो दृश्य देखेर डाक्टर गोदत्तप्रसाद एकछिन जिल्ल परे । | नानीथकुंको यो दृश्य देखेर डाक्टर गोदत्तप्रसाद एकछिन जिल्ल | ||
परे । | |||
उनले सोधे- "किन नानीथकुं ! तिम्रो चेहरामा दुःख हाँसेको देख्तछु ?" | उनले सोधे- "किन नानीथकुं ! तिम्रो चेहरामा दुःख हाँसेको देख्तछु ?" | ||
"अब मेरो अनुहारमा सुखले हाँस्न पाउने आशा त देख्तिनँ | "अब मेरो अनुहारमा सुखले हाँस्न पाउने आशा त देख्तिनँ डाक्टर | ||
साहेब !" अलि सुस्केरा भरेको आवाजमा नानीथकुंले भनिन् । | |||
"जबसम्म म तिम्रो कृपा कटाक्ष पाइरहन्छु, तबसम्म जीवनमा कहिल्यै पनि तिम्रो अनुहारमा दुःख देखा पर्नसम्म पनि दिन्नँ भन्ने मलाई घमन्ड छ नानीथकुं !" डाक्टर गोदत्तप्रसादले पूरा आश्वासन दिएर भने । | "जबसम्म म तिम्रो कृपा कटाक्ष पाइरहन्छु, तबसम्म जीवनमा | ||
कहिल्यै पनि तिम्रो अनुहारमा दुःख देखा पर्नसम्म पनि दिन्नँ भन्ने मलाई | |||
घमन्ड छ नानीथकुं !" डाक्टर गोदत्तप्रसादले पूरा आश्वासन दिएर भने । | |||
"यही आशाले मर्न मन भएर पनि बाँच्ने कोसिस गरिरहेकी छु, डाक्टरसाहेब !" | "यही आशाले मर्न मन भएर पनि बाँच्ने कोसिस गरिरहेकी छु, | ||
डाक्टरसाहेब !" | |||
"नानीथकुं ! केही कुरा छ भने झट्ट स्पष्ट भन, तिम्रो आजको सहसा आगमनमा केही कुरा कारण भएर बसिरहेको छ जस्तो मलाई लाग्यो ।" डाक्टर गोदत्तप्रसादले बडो मायालु भावनामा भने । | "नानीथकुं ! केही कुरा छ भने झट्ट स्पष्ट भन, तिम्रो आजको सहसा | ||
आगमनमा केही कुरा कारण भएर बसिरहेको छ जस्तो मलाई लाग्यो ।" | |||
डाक्टर गोदत्तप्रसादले बडो मायालु भावनामा भने । | |||
"अब मैले तपाईंलाई पाउन नसक्ने भएँ ।" रुँदै नानीथकुंले भनिन् । | "अब मैले तपाईंलाई पाउन नसक्ने भएँ ।" रुँदै नानीथकुंले भनिन् । | ||
| Line 24: | Line 41: | ||
"अब तपाईं मकहाँ आउन नपाउने हुनुभयो ।" | "अब तपाईं मकहाँ आउन नपाउने हुनुभयो ।" | ||
{{nop}} | |||
Revision as of 12:41, 13 April 2025
त्यसै रोइरहनाले र भात नखाइरहनाले अनि सहिरहनाले र बसि रहनाले आफ्नो समस्या हल हुने नानीथकुंले देखिनन् । अनि उनी एक्कासि जुरुक्क उठिन् र डाक्टर गोदत्तप्रसादकहाँ सरासर गइन् ।
डाक्टर गोदत्तप्रसादको आफूकहाँ आउने बिरामीहरूको निःशुल्क परीक्षा गर्ने बेला थियो । नानीथकुं पुग्दा डाक्टर गोदत्तप्रसाद बिरामी हेर्ने कोठामा बसी अखबार हेरिरहेका थिए । बिरामी एक जना पनि थिएनन् । नानीथकुंलाई यसरी एकाएक पाएर डाक्टर गोदत्तप्रसाद हर्षले पुलकित भए । उनको आत्मा आनन्दले नाच्न थाल्यो । अनि स्वागतको भावमा डाक्टर गोदत्त प्रसादले भने- "अहो नानीथकुं ! आज कत्रो निगाह !"
नानीथकुंले केही पनि जबाफ दिइनन्, केवल मुस्कुराइरहिन् । अनि झटपट उनी फेरि बोले- "नानीथकुं ! तिम्रो कृपाका निम्ति हृदयदेखि धन्यवाद है, म साह्रै कृतज्ञ भएँ । भन, म तिम्रो योग्य के सेवा गरूँ ?"
रोक्न चेष्टा गर्दा पनि नानीथकुंको आँखामा आँसुको छाया पर्न आइहाल्यो ।
नानीथकुंको यो दृश्य देखेर डाक्टर गोदत्तप्रसाद एकछिन जिल्ल परे ।
उनले सोधे- "किन नानीथकुं ! तिम्रो चेहरामा दुःख हाँसेको देख्तछु ?"
"अब मेरो अनुहारमा सुखले हाँस्न पाउने आशा त देख्तिनँ डाक्टर साहेब !" अलि सुस्केरा भरेको आवाजमा नानीथकुंले भनिन् ।
"जबसम्म म तिम्रो कृपा कटाक्ष पाइरहन्छु, तबसम्म जीवनमा कहिल्यै पनि तिम्रो अनुहारमा दुःख देखा पर्नसम्म पनि दिन्नँ भन्ने मलाई घमन्ड छ नानीथकुं !" डाक्टर गोदत्तप्रसादले पूरा आश्वासन दिएर भने ।
"यही आशाले मर्न मन भएर पनि बाँच्ने कोसिस गरिरहेकी छु, डाक्टरसाहेब !"
"नानीथकुं ! केही कुरा छ भने झट्ट स्पष्ट भन, तिम्रो आजको सहसा आगमनमा केही कुरा कारण भएर बसिरहेको छ जस्तो मलाई लाग्यो ।" डाक्टर गोदत्तप्रसादले बडो मायालु भावनामा भने ।
"अब मैले तपाईंलाई पाउन नसक्ने भएँ ।" रुँदै नानीथकुंले भनिन् ।
"कुरा के पर्यो नानीथकुं ! प्रस्ट बुझ्न पाऊँ ?"
"अब तपाईं मकहाँ आउन नपाउने हुनुभयो ।"