Page:Ek chihan.pdf/40

तेह्र

शिवनारान आफैँले तमाखु भरेर मस्तसित खाइरहेका थिए । उनलाई आज तमाखु यति मिठो लाग्यो कि चिलिम सिद्धिन मात्र के आँटेको थियो, अर्को चिलिम फेरि भर्न थाले; हाकुमायालाई अगि नै दिक्क लागिसकेको थियो । ठट्टाको भावमा उनी बोलिन्- "छिः कति मात्र तमाखु खाइरहन सकेको ! मिठो चिज भए पनि एउटा कुरा !"

"तिमीलाई मिठो नलागे के त, मलाई मिठो लागेको छ । तिमी सुत न मजासित कुम्भकर्णै बनेर !" शिवनारानले पनि ठट्टाकै भावमा भने ।

भर्न आँटेको तमाखु नभरीकन शिवनारानले भने- "लौ, लौ आजलाई सन्तोष गरेँ, अर्काले तमाखु खाई आनन्द लिएको कति सहन नसकेकी ।"

जिस्क्याएको भावमा हाकुमायाले भनिन्- "खाइरहनुहोस् न रातभरि नै, मैले किन कपाल दुखाइरहनुपरेको छ !"

हाकुमायाले दिएको ठट्यौलो जबाफबाट शिवनारान नाजबाफ भए । तर आफ्नो नाजबाफीलाई उनले हाकुमायाको हाजिरजबाफलाई बधाई दिएको भावमा हाँसेर छोप्न खोजे ।

सुत्नलाई पल्टँदापल्टँदै हाकुमायाले वास्तविक घटनाको भावमा भनिन्- "होइन, बहिनीको बिहे गर्न किन हतारो नमान्नुभएको ?"

"हतारै के छ त ? पैसा पनि त हुनुपर्छ बिहे गर्नलाई !" साधारण भावमा शिवनारानले भने ।

"हो, उड्नलाई पखेटा नचलाइरहे त ।"