Page:Prithviraj chauhan.pdf/53

मेरै नै भन्ने मपाईंभित्र
इन्द्रिय कमारा ।
बटुली बस्थे फूटाको धन,
देखावट कीर्ति
मिथ्याको फूर्ति
अँधेरी बत्ती बालेर कालो
पुग्नलाई गगन ।
 
(२९)
यो तत्त्व दिव्य बुझने ती यौटा
भारतका थिए जन्मेका द्यौता
तर हा ! उनलाई मानेर सौता
फूटाले गर्थे डाहाड, रीस
पाएर दहन ।
जयचन्द राजा दुष्टका दिलले ।
सकेन सहन ।

(३०)
भो: तिनलाई धेरैले भन्छन्
ज्यादै नै नभन ।
ती थिए खालि मायाका चाली
असत्लाई सत्य मान्ने है जाली
अज्ञानभित्र अहंमान राख्ने
मूर्खका भवन ।

(३१)
यो कथा हाम्रो
भारतको राम्रो
ईर्ष्या र द्वेष छाडेर सारा
आँशुको नजर लिएर प्यारा !
तौलेर सत्य नित्यको चारा
लिनु है पोषण ।

(३२)
अरू हुन् खालि
मूर्खका माली