Page:Shakuntala.pdf/293

यस्तै तर्क-वितर्कसाथ नृपति टोह्लाउँदा झन्‌ भए ।
झन्‌ झन्‌ क्रोध उठ्यो म 'चिन्दिनँ' भनी मुन्टो हिलाईदिए ॥
झन्‌ झन्‌ त्रास बढेर आश नहुँदी त्यक्ता तिनी कामिनी ।
झन्‌ झन्‌ क्रोध उठेर निष्करुण भै हेर्छिन्‌ अगाभी बनी ॥
(१०७)

के के चित्र-विचित्रभित्र मनको काहीं गुमे झैं गुफा ।
लाटामा गहिरा भई, नृपतिको खोज्दी थिई कल्पना ॥
झाँक्रो मात्र फिँजाउँदी गहभरी खोजी निराशा लिँदी ।
च्याँठै मात्र बढाउँदी विकलतामा ल्याउँदी इन्द्रिय ॥
(१०८)

रित्तो भै स्मृति फुस्रिई भुवनकी मीठो मिहीं मोहनी ।
केही सार नपाउँदो दिन भयो पाएर निर्मोहनी ॥
खोपीचित्रसमानका युवति ती शोभा लिँदा सुन्दर ।
फुस्रा भै सब पग्लिंदो रस भयो च्याँठै बढी सत्वर ॥
(१०९)

आदर्शच्युत साधु झैं विषयको रङ्गीन आनन्दमा ।
फस्दा भित्र व्यथा कता हुदयको गर्दा क्रिया गन्धमा ॥
बारम्बार उठी विषाद गहिरो झोक्राउँदो भै मन ।
बस्थे जो नृप आज क्रोधवश भै सोच्छन्‌ त्यहाँ यो क्षण ॥
(११०)

हाम्रो जीवन नै छ चालु स्मृतिमा गुम्छन्‌ बुढा सम्झना ।
चोला फेर्नुसमान हुन्छ अघिका स्वप्नाहरू अल्पिई ॥
यौटा चीज सुदिव्यले अवनिको शृङ्गार टूना बनी ।
अल्पेमा सब फुस्रिजान्छ महिमा दुःखी बनी जीवनी ॥
(१११)

आफ्नै नेत्रअगाडि छन्‌ सुख तिनी लागी मिहीँ बादल ।
देख्दैनन्‌ विधि खेलले जुन थिइन्‌ संसारकी मोहिनी ॥
आत्मा झैं विषयादि आवरणले ढाकेर अन्धा हुँदा ।
आफ्नो दौलतबाट वञ्चित बने टूना बनी निर्दयी ॥
(११२)