Page:Shakuntala.pdf/294

आफ्नै खोजसमक्ष भै ननुझिने, सौन्दर्य बुझ्ने सब ।
निस्सारै सब देखिने, सब कुरा फुम्रा हने वैभव ॥
आँखा देख्छ तथापि दुष्टि नभई साराशमा शून्य छ ।
हा ! उल्टो विधिको प्रपञ्चकटुता नीला अहो धन्य छ ॥
(११३)

ती दौटा दिलका चकोर र शाशी प्रेमी चखेवा दुई ।
ती वल्ली तरु, ती अनङ्ग रति झै ती अङ्ग न्याना रुई ॥
ती नानी ढकनी, कपोल बुक्वा ती रेवती चन्द्रमा ।
ती खोजी सब रोजका परपरै टोह्लाउँदा छन्‌ यहाँ ॥
(११४)

आशईचर्यान्वित गौतमी-नयन छन्‌ केही नभै उत्तर ।
खोजी रुन्छ त्यसै महाहृदयमा अल्पेर प्रत्युत्तर ॥
खाएतुल्य चटानमा पयरले ठूलो कतै ठक्कर ।
लाटो भै गहिराइबीच तमकी छन्‌ नेत्र मौनी तर ॥
(११५)

गाँठी आउँछ भुक्भुकेर मुदुको पट्टै फुटे झैं गरी ।
घाँटीसम्म पुगेर जान्छ दबिई आँखा गराई भरी ॥
"हेला हाय ! गरे मलाइ प्रियले स्वीकारसम्मन्‌ पनि ।
गर्दैनन्‌ शिव हाय ! क्रुर मनका कल्ले बनायौ" भनी ॥
(११६)

बारम्बार मृहारमा नजरका छड्के परीक्षा गरी ।
झोक्िन्छन्‌ अनि सोच्दछन्‌ मनमनै बिर्से भने झै गरी ॥
यो हौ नाटक बा अघोर कपटी या घोर हो विस्मृति' ।
भन्दै छक्क परिन्‌ र बर्बर गिरे गालाभरी दुःख ती ॥
(११७)

फर्किन्‌ पुछ्न फरक्क त्यो वदनको शोभा घुमाईकन ।
लिन्छिन्‌ चादर छेउ क्यै उछलिई उप्साइ निःश्वासले ॥
छोण्छिन्‌ फर्किनुले फुक्यो अझ अछ दाना सफा मौक्तिक ।
पुच्छिन्‌ फेरि र घेँक्क हन्छ बिचरी रोक्छिन्‌ परी क्यै घक ॥
(११८)