Page:Prometheus.pdf/49

घनवारीद्वारा, विक्षिप्त ओर्लन्छ अघौधमा
सांसारिक, शतच्र, पार्न पापी, घर्म्मपतित,
एक आगोको भीषण चटरचाङ-विश्वकप ।

(२२)
त्यही हुताशन भांडारबाट स्वर्गको दूर,
चोरी एक अमर बीज, प्रमिथस ओर्ले,
ज्वालामुखीको बटुको मुख तल,' अवनीमा ।
न खहरियो उनको देव-अंग, अनलाबिबाध्य !
बलवाको जोश ओजदार मुहारमा बस्थ्यो,
निर्भीक, सवेग उनी ओर्ले वसुन्धरातिर,
थाहविना स्वर्गाधिराजको, सहज-प्रकोध्य ।
नर्कटको खोक्रो उदर, अनलबीजले,
भयो उज्यालो, जस्तो कोही प्रसूनका घंटीमा,
नीलराग, अधोमुद्, बच्योतहरू पस्छन्‌ राती,
नीरदीवार कोमल हरियो च्ुतिले छेडी,
सुन्दर दृश्य ! अथघा जसरी उत्तरीय तारा,
धुबोपरि, टक्क अडानमा अमित युग,
हेर्दछ दुई नटी साथ लिई, अर्ढखंड भूको,
उत्तर फग्लेँटो, क्षितिजबाट यमपुरी-बिरुदध,
सेतो, चमचम, सजीव, नैश तिमिर डाँटी,
त्यसरी त्यो तातो भीषणता चंकियो सजीव,
तेजोमय, चर्का सेतो, किरण-विस्तारक अल्पार्क,

(२३)
सवेग ओर्लिए अनलचौर पृथिवीतिर
मौन, गंभीर उडानमा, छोडी देवहरूको
राजधानी म्िलिमिल, सुनर्णचूड, फिफिल्यांड,
अनि पसै उनी बीच दैसाँधमा, भू-स्वर्गको,
गोधुलीमय, जहाँ विस्मारिणी मृत्युसरिता,
कोलाहलमय बरिथन्‌, जगत्‌ -जीबनपार,
तन प्रवेश गरे पुथिबीमा, मरकतांगिनी,
पुष्पप्रिया, विशालस्तनी, संकुचितमुखी,
जलकांची पिलिमिल, मृषिक पहाडहरू
अर्ना बन्दै आए अवतरणमा, उनको,
आखिर ठोस मृत्तिका छोयो, शस्यदार, पदले
एक धराधरमा भूको । तल, तल, कुदरो,
अरुणरागमा नबोदित अर्कको, अर्द्प्रबुद्ध