Page:Ek chihan.pdf/108: Difference between revisions
→Not proofread: Created page with "हर्षनारान आज माहिला तामाङकहाँ जुवाईं बनेर आइरहेका छन् । उनका साथमा दाजु पुननारान पनि छन् । दिनभरि भरिया भए पनि दुई छाक खान नपाएका बिचरा माहिला तामाङ उनीहरूलाई विशेष खुवाउने, पियाउ..." |
|||
| (2 intermediate revisions by the same user not shown) | |||
| Page status | Page status | ||
| - | + | Proofread | |
| Page body (to be transcluded): | Page body (to be transcluded): | ||
| Line 1: | Line 1: | ||
हर्ष नारान आज माहिला तामाङकहाँ जुवाइँ बनेर आइ रहेका छन् । | |||
उनका साथमा उनका दाजु पुन नारान पनि आएका छन् । बिचरा दिनभरि | |||
भरिया भएर पनि दुई छाक खान नपाएका माहिला तामाङ उनीहरूलाई | |||
विशेष खुवाउने पियाउने कुराले के सत्कार गर्न सक्थे ? हृदयबाट गरिने | |||
सम्मान सत्कारमा भने कुनै कमी हुन दिएनन् । जोईपोइ दुवैल जनाले ती दुई | |||
दाजुभाइलाई बडो आदर साथ शिष्टता, नम्रताको व्यवहार गरे । उनीहरूको | |||
शिष्टता देखेर पुन नारानहरू ज्यादै खुसी र सन्तुष्ट भए । | |||
छोरीलाई अरू केही दिन नसके पनि | छोरीलाई अरू थोक केही दिन नसके पनि गोडा पन्ध्रेक रुपियाँ सापट | ||
लिएर माहिला तामाङले गौनको फरिया, मखमलको चोलो र खास्टो पहिराएर | |||
सुसज्जित पारि राखेका थिए । पुतलीले यति धेरै लुगा एकै चोटि लाउन | |||
पाएको उनको जिन्दगीमा यो पहिलो पटक हो । आफ्ना अनन्य प्रेमीका | |||
साथ साथै यस्ता नयाँ लुगा एकै चोटि लगाउन पनि पाएकाले आज पुतली | |||
सार्है प्रफुल्ल छिन् । उनी घरी आफूलाई घरमा लैजान आफ्नो अगाडि हाँसि | |||
रहेका आफ्ना जीवन धनलाई लुकीछिपी हेरि रहन्छिन्, घरी आफ्ना लुगातिर | |||
आँखा घुमाएर आह्लादित भइ रहन्छिन् । पुतलीले आज रातो धागो हालेर | |||
कपाल बाटेकी छिन्, निधारमा टाढैबाट देखिने एउटा ठुलो सितारा, ओठ र | |||
गालामा लाली पनि लाएकी छिन् । उनले आज आफूलाई 'स्वर्गकी परी' जस्तै | |||
राम्री ठानेकी छिन् । | |||
हर्ष नारानहरू पुगेको करिब एक घण्टापछि माहिला तामाङले पुतलीलाई | |||
बिदा गरे । छोरीलाई बिदाइ गर्दा उनकी आमा रोइन् । माहिला तामाङले पनि | |||
आँखाबाट आँसु झारे । पुतलीका पनि दुवै आँखा आँसुले भरिए । | |||
बिदाइको | बिदाइको वेला उनकी आमाले केवल यति सिवाय मुखबाट बोली | ||
निकाल्न सकिनन् – "राम्रोसँग बसी सबैलाई खुसी पार !" | |||
माहिला तामाङले छोरीलाई दिन | माहिला तामाङले छोरीलाई दिन ल्याइ राखेको डोको, नाम्लो र एउटा | ||
हँसिया सुम्पिँदै भने– "मेरी छोरी ! लौ यो डोको, नाम्लो र हँसियालाई कहिले | |||
पनि नबिर्स र खर्पन, नोल, कोदालीको साथ सुहाएर नेपाललाई हँसाउने | |||
कोसिस गर ।" | |||
{{nop}} | |||
Latest revision as of 22:38, 23 June 2025
हर्ष नारान आज माहिला तामाङकहाँ जुवाइँ बनेर आइ रहेका छन् । उनका साथमा उनका दाजु पुन नारान पनि आएका छन् । बिचरा दिनभरि भरिया भएर पनि दुई छाक खान नपाएका माहिला तामाङ उनीहरूलाई विशेष खुवाउने पियाउने कुराले के सत्कार गर्न सक्थे ? हृदयबाट गरिने सम्मान सत्कारमा भने कुनै कमी हुन दिएनन् । जोईपोइ दुवैल जनाले ती दुई दाजुभाइलाई बडो आदर साथ शिष्टता, नम्रताको व्यवहार गरे । उनीहरूको शिष्टता देखेर पुन नारानहरू ज्यादै खुसी र सन्तुष्ट भए ।
छोरीलाई अरू थोक केही दिन नसके पनि गोडा पन्ध्रेक रुपियाँ सापट लिएर माहिला तामाङले गौनको फरिया, मखमलको चोलो र खास्टो पहिराएर सुसज्जित पारि राखेका थिए । पुतलीले यति धेरै लुगा एकै चोटि लाउन पाएको उनको जिन्दगीमा यो पहिलो पटक हो । आफ्ना अनन्य प्रेमीका साथ साथै यस्ता नयाँ लुगा एकै चोटि लगाउन पनि पाएकाले आज पुतली सार्है प्रफुल्ल छिन् । उनी घरी आफूलाई घरमा लैजान आफ्नो अगाडि हाँसि रहेका आफ्ना जीवन धनलाई लुकीछिपी हेरि रहन्छिन्, घरी आफ्ना लुगातिर आँखा घुमाएर आह्लादित भइ रहन्छिन् । पुतलीले आज रातो धागो हालेर कपाल बाटेकी छिन्, निधारमा टाढैबाट देखिने एउटा ठुलो सितारा, ओठ र गालामा लाली पनि लाएकी छिन् । उनले आज आफूलाई 'स्वर्गकी परी' जस्तै राम्री ठानेकी छिन् ।
हर्ष नारानहरू पुगेको करिब एक घण्टापछि माहिला तामाङले पुतलीलाई बिदा गरे । छोरीलाई बिदाइ गर्दा उनकी आमा रोइन् । माहिला तामाङले पनि आँखाबाट आँसु झारे । पुतलीका पनि दुवै आँखा आँसुले भरिए ।
बिदाइको वेला उनकी आमाले केवल यति सिवाय मुखबाट बोली निकाल्न सकिनन् – "राम्रोसँग बसी सबैलाई खुसी पार !"
माहिला तामाङले छोरीलाई दिन ल्याइ राखेको डोको, नाम्लो र एउटा हँसिया सुम्पिँदै भने– "मेरी छोरी ! लौ यो डोको, नाम्लो र हँसियालाई कहिले पनि नबिर्स र खर्पन, नोल, कोदालीको साथ सुहाएर नेपाललाई हँसाउने कोसिस गर ।"