Page:Tarun tapasi.pdf/112

सप्तदश विश्राम

१
परिपूर्ण पवित्र सुन्दर
मुनिको शान्ति-सुधा-सरोवर ।
अलिबेर पछी छचल्कियो
श्रुतिमा शीतलता भरी-दियो ॥

२
डुबी एकाम्मे भै अगम परमाऽऽनन्द चितिमा
म उत्रेँ बिस्तारै अविदित कुनै दीर्घ मितिमा ।
खुल्यो थोरै आँखा, हृदय कलनाले फिरिफिरी
हिलायो तत्कालै मृदु पवनले पल्लव सरी ॥

३
उदेकायेँ केही, मगज तह लायेँ, पवनको
थमौतीमा ल्यायेँ गति, कल चलायेँ वचनको ।
घुमायेँ चौतर्फी नयन, मुसुकायेँ, अलिकति
सबै देख्दै आयेँ क्षणिक दुनियाँको परिणति ॥

४
म फेरी टोह्लायेँ, स्मृतिपथ सबै उज्ज्वल भयो
अँध्यारोमा मानू नियतिवश सूर्योदय भयो ।
उताको त्यो भास्यो घन चिति-चमत्कार बिपना
यताको यो सारा तप र तपसी-जन्म सपना ॥

५
बिलायो निद्रा वा जटिल ममताको घनघटा
मुटूले भेट्टायो बहुत रसिलो जागृति-छटा ।
जता लायो आँखा झलमल उतै राम-रमिता
अनौठाको भास्यो प्रथम कविको विश्व-कविता ॥