Page:Shakuntala.pdf/372: Difference between revisions
→Not proofread: Created page with "<noinclude>{{start center block}}</noinclude> <poem> </poem> <noinclude>{{end center block}}</noinclude>" |
|||
| (2 intermediate revisions by the same user not shown) | |||
| Page status | Page status | ||
| - | + | Proofread | |
| Page body (to be transcluded): | Page body (to be transcluded): | ||
| Line 1: | Line 1: | ||
<noinclude>{{start center block}}</noinclude> | <noinclude>{{start center block}}</noinclude> | ||
<poem> | <poem> | ||
रोई तिनी पनि थचक्क बसेर घूँ घूँ । | |||
::रोइन्, बने उर खसेर उचालिँदा ती ॥ | |||
रोए त्यहाँ सकल मानव वेदनामा । | |||
::टल्पल् गरेर जलमा दुइ देखिनाले ॥ | |||
{{pcn|(५३)}} | |||
दोटै गला अब मिलेर भिजेर रुन्छन् । | |||
::आत्मा छ बर्बर दुवै रसिला कणामा ? | |||
सिद्धिन्छु झैं दुख दगुर्दछ शीघ्र चारु । | |||
::गुड्दै झलक्क झलकी दुइटै रुनाले ॥ | |||
{{pcn|(५४)}} | |||
मानो छ आँसु यति भाव प्रकाश गर्दो । | |||
::"हा नाथ, के गरि बिते निठुरी हुनाले ॥ | |||
हा प्राण, के गरि जिएँ पछि सम्झिनाले । | |||
::यो प्राण आतुर उडेन कडा हुनाले ॥" | |||
{{pcn|(५५)}} | |||
"हा ! बिर्सिने पुरुष हैन म फूल मेरी । | |||
::स्वर्गीय वासहरुकी रसिली प्रसून ॥ | |||
त्यो क्रूरता यदि सचेत भए म जल्थें । | |||
::मूर्छा भएर म बचें विधिको टुनाले ॥ | |||
{{pcn|(५६)}} | |||
यादै भएन तर विस्मृति ढाकिनाले । | |||
::कालो बनेर घन आँसु तिमी रुलायो ॥ | |||
झिल्केन एक बिजुली पनि आँधि आयो । | |||
::यो दुष्ट हो छल भनी मनले लिनाले । | |||
{{pcn|(५७)}} | |||
सम्झेर आँसुहरुले दिनरात रोएँ । | |||
::औंठी मिलेर स्मृति सत्वर फर्किनाले ॥ | |||
यो इन्द्रजाल गहिरो विधिको मलाई । | |||
::छोप्थ्यो तिमीकन रुलाउन हाइ ! हाइ !! | |||
{{pcn|(५८)}} | |||
</poem> | </poem> | ||
<noinclude>{{end center block}}</noinclude> | <noinclude>{{end center block}}</noinclude> | ||
Latest revision as of 09:28, 1 June 2025
रोई तिनी पनि थचक्क बसेर घूँ घूँ ।
रोइन्, बने उर खसेर उचालिँदा ती ॥
रोए त्यहाँ सकल मानव वेदनामा ।
टल्पल् गरेर जलमा दुइ देखिनाले ॥
(५३)
दोटै गला अब मिलेर भिजेर रुन्छन् ।
आत्मा छ बर्बर दुवै रसिला कणामा ?
सिद्धिन्छु झैं दुख दगुर्दछ शीघ्र चारु ।
गुड्दै झलक्क झलकी दुइटै रुनाले ॥
(५४)
मानो छ आँसु यति भाव प्रकाश गर्दो ।
"हा नाथ, के गरि बिते निठुरी हुनाले ॥
हा प्राण, के गरि जिएँ पछि सम्झिनाले ।
यो प्राण आतुर उडेन कडा हुनाले ॥"
(५५)
"हा ! बिर्सिने पुरुष हैन म फूल मेरी ।
स्वर्गीय वासहरुकी रसिली प्रसून ॥
त्यो क्रूरता यदि सचेत भए म जल्थें ।
मूर्छा भएर म बचें विधिको टुनाले ॥
(५६)
यादै भएन तर विस्मृति ढाकिनाले ।
कालो बनेर घन आँसु तिमी रुलायो ॥
झिल्केन एक बिजुली पनि आँधि आयो ।
यो दुष्ट हो छल भनी मनले लिनाले ।
(५७)
सम्झेर आँसुहरुले दिनरात रोएँ ।
औंठी मिलेर स्मृति सत्वर फर्किनाले ॥
यो इन्द्रजाल गहिरो विधिको मलाई ।
छोप्थ्यो तिमीकन रुलाउन हाइ ! हाइ !!
(५८)