Page:Shakuntala.pdf/368: Difference between revisions
→Not proofread: Created page with "<noinclude>{{start center block}}</noinclude> <poem> </poem> <noinclude>{{end center block}}</noinclude>" |
|||
| (2 intermediate revisions by the same user not shown) | |||
| Page status | Page status | ||
| - | + | Proofread | |
| Page body (to be transcluded): | Page body (to be transcluded): | ||
| Line 1: | Line 1: | ||
<noinclude>{{start center block}}</noinclude> | <noinclude>{{start center block}}</noinclude> | ||
<poem> | <poem> | ||
"हात बाबुको मात्र निर्भय- | |||
::साथ टिप्न त्यो बाजु सक्दथ्यो ॥ | |||
नत्र सर्प भै मृत्यु डस्दथ्यो । | |||
::चकित बन्नुको यो रहस्य हो ॥" | |||
{{pcn|(२९)}} | |||
यस्तै हुँदा खबर शीघ्र उडेर आयो । | |||
::टिप्थिन् जहाँ मृदुमुखी वनका कुनामा ॥ | |||
पूजा निमित्त प्रभुको कलिला प्रसून । | |||
::आँखा भरी सरसतासित सम्झनाले ॥ | |||
{{pcn|(३०)}} | |||
त्यो क्रूरता हृदयमा पहिले गर्हुङ्गो । | |||
::छाती किचेर दिनरात उदास पार्ने ॥ | |||
बन्थ्यो सुकोमल सिँगारसमान सारा । | |||
::लागेर ईश्वरतिरै दिलबाट धारा ॥ | |||
{{pcn|(३१)}} | |||
सौन्दर्यमा मृदुलता रसिला थपेकी । | |||
::मानो प्रसून मुरझाउनदेखि बच्ची ॥ | |||
आँखा भई करुण आँसु अनेक झारी । | |||
::साँचेर प्राण रहँदी प्रिय आश-धारी ॥ | |||
{{pcn|(३२)}} | |||
श्रीकृष्णको स्मरणले दुखबाट काँढा । | |||
::सारा झिकी मृदुल चित्त बुझाउँदी ती ॥ | |||
रुन्थिन् तथापि मनको मनमै हमेशा । | |||
::'हे कृष्ण सम्झ प्रभु दीन अनाथ' भन्दी । | |||
{{pcn|(३३)}} | |||
आशा समान पृथिवीकन प्राणदायी । | |||
::छोरो थियो र त्यसमा जिउँदी अडाई ॥ | |||
ती प्राण दुःखमय सुन्दरता रुँदी ती । | |||
::छन् मूर्ति दिव्य तपकी सरि गेरु लाई ॥ | |||
{{pcn|(३४)}} | |||
</poem> | </poem> | ||
<noinclude>{{end center block}}</noinclude> | <noinclude>{{end center block}}</noinclude> | ||
Latest revision as of 08:48, 1 June 2025
"हात बाबुको मात्र निर्भय-
साथ टिप्न त्यो बाजु सक्दथ्यो ॥
नत्र सर्प भै मृत्यु डस्दथ्यो ।
चकित बन्नुको यो रहस्य हो ॥"
(२९)
यस्तै हुँदा खबर शीघ्र उडेर आयो ।
टिप्थिन् जहाँ मृदुमुखी वनका कुनामा ॥
पूजा निमित्त प्रभुको कलिला प्रसून ।
आँखा भरी सरसतासित सम्झनाले ॥
(३०)
त्यो क्रूरता हृदयमा पहिले गर्हुङ्गो ।
छाती किचेर दिनरात उदास पार्ने ॥
बन्थ्यो सुकोमल सिँगारसमान सारा ।
लागेर ईश्वरतिरै दिलबाट धारा ॥
(३१)
सौन्दर्यमा मृदुलता रसिला थपेकी ।
मानो प्रसून मुरझाउनदेखि बच्ची ॥
आँखा भई करुण आँसु अनेक झारी ।
साँचेर प्राण रहँदी प्रिय आश-धारी ॥
(३२)
श्रीकृष्णको स्मरणले दुखबाट काँढा ।
सारा झिकी मृदुल चित्त बुझाउँदी ती ॥
रुन्थिन् तथापि मनको मनमै हमेशा ।
'हे कृष्ण सम्झ प्रभु दीन अनाथ' भन्दी ।
(३३)
आशा समान पृथिवीकन प्राणदायी ।
छोरो थियो र त्यसमा जिउँदी अडाई ॥
ती प्राण दुःखमय सुन्दरता रुँदी ती ।
छन् मूर्ति दिव्य तपकी सरि गेरु लाई ॥
(३४)