Page:Prithviraj chauhan.pdf/172

दिन र रातका सुनका पारी
भएको पङ्ख सजाई भारी
स्वर्गका पुर्यासई गुलाफका बारी
प्रेमका आँशु स्वर्गका झारी
खुलाउँदै अधर प्रेमले मधुर
मञ्जरी मुनाको ।
तिनले भुले अँधेरी सारा
हृदय गगन हीराका तारा
उडेर भाव हजारों सारा
स्वर्गमा बसेछन् ।
चमचम पारी
देख्नेलाई भारी
प्रेमका आँशु युग र युगका
सुख र दुःखका
स्वर्गको नीलो चोटालाई जड्ने
झल्काऊँ खुलेछन् ।

(९)
शरद्का पात सुनमा गए
हिउँदका हिउँ पवित्र भए
सपना बिउ छोपेर राम्रा
सब ऋतु उनका वसन्त थिए
प्रेमका वनमा ।
थिएन यौटा कुरो नै केही
एक थोपा शङ्का, एक टुक्रा कालो
आपद्ले टिप्ला टपक्क भनी
तिनका मनमा ।
हा ! कठैबरा ! प्रेमका चरा !
भोग गर्दा घरा
तिनको मनमा ।