Page:Prithviraj chauhan.pdf/113

(७)
मुसुक्क हाँसी इशारी दिई
औंलाले सलक्क ।
उठेर हिँडिन् जुरुक्क तिनी
हेरेर पुलुक्क ।
क्यै पर गई आँपको गाछी
लिएर सहारा ।
बोलाई भन्छिन् सुसारेलाई
गालाकी लाल के गरूँ चाल
चञ्चल पलको बढेझै हाल
बराबर हातले गालामा छामी
फर्केर हेर्दी वीरमा नामी
कुनाकी अधारा ।
"छिः कस्ती उल्लू नभन्ने अघि"
आँखाले तर्केर ।
शरापे जस्तो गरेर त्यल्लाई
रीसले में कर्केर ।
“के चढाऊँ भनी जा सोधिदेन"
भन्दछिन् हाँसेर ।
"अत्यन्त राम्रो लाग्यो त्यो गाना
फेरि र फेरि सुन्नको चाह
दिलको भएर ।
लाज लाग्छ तर, त्यो ठाउँनिर
गरम हुन्छन् लालीले गाला
के गरूँ भनेर ।"

(९)
चन्दाले गुरुसँगमा सोधी
जवाफ यो दिए ।
हृदय मात्र प्रेमको दिव्य
चाहिन्छ भन्ने आज्ञा भो लभ्य
जगत्‌मा त्यो भए।