Page:Prithviraj chauhan.pdf/85

जन्नतको तरफ जोशमा फिल्की
कुरानका अक्षर कल्के दिलमा
घाममा झल्कन्छन् ।
भारतको दौलथ हीराका पहाड
सुनेर आँखा पहाडी वीरका
लोभले टल्कन्छन् ।

(१९)
सुनाउँछन् त्यहाँ घोरीले फेरि
कहानी महम्मद ।
कैसरी गज्नी भारतमा चढे
एक मुट्ठी फौज लिएर बढे
अल्लाका बलले लाखसँग लडे
विजय गर्दै सोमनाथमा चढे
सम्झेर अहम्मद ।
संसार जित्न एकनवी काफी
सच्चाको दिलले ज्यान दिनु साफी
भनेर सुनाई ।
कुरानका कथा इस्लामका ज्यथा
उचित ठाउँमा सुनाइदिन्छन्
सबैलाई रुलाई ।

(२०)
हिन्दूले भन्छन् रीसले धेरै
घोरीलाई गालीमा ।
प्रकृति बुझी मानव यस्तै
आँशुका थालीमा ।
भारतनाशको खेद ली मनमा
तैपनि हामी प्रशंसा गछौँ
धन्यको तालीमा ।
भूल त हाम्रो हिन्दूको सारा
फूट र वैर लिएर प्यारा
भारत गुमायौँ ।