View source for Page:Shakuntala.pdf/298

<noinclude><pagequality level="3" user="Rbn" /></noinclude><noinclude>{{start center block}}</noinclude>
<poem>
आशा फेरि उचाल्दछे पलक ती हेर्छ्यौ यसो चेहरा ।
::झन्‌झन्‌ भ्रू अब खुम्चिई नृपति ती छन्‌ वृष्टिका झैं चरा ॥
आफ्नो बादल पार दूर नगरी हेर्दो कुनै पर्वते ।
::देख्दो झैं कुहिरो डमाडम सबै ! के हेर्दछौ ? भूपते !
{{pcn|(१३७)}}

यस्तो चाल छ कालको र विधिको भन्ने बुझे यै क्षण ।
::पानी मात्र बनी परी पयरमा माग्थ्यौ क्षमा सज्जन !
तिम्रा क्रूरपना असह्य हन गै छाती कलीलो अब ।
::लागी घाउ छ लाल लाल सब त्यो चीरा परी नीरव ॥
{{pcn|(१३८)}}

देखे घाउ यहाँ तिमी गहभरी काँढाहरूमा परी ।
::रुन्थ्यौ च्याँठ बिलाउँथ्यो र कुहिरो झर्थ्यो वहाँ बर्बरी ॥
हे कारुण्यप्रशस्त सुन्दरमना आँखा हुने प्रेमले ।
::अन्धो आज दशा लिई निठुर छौ हा ! सम्झ ती आँसु छन्‌ ॥
{{pcn|(१३९)}}

मानो जीवनको महाशिखरमा देखी सुनौला यश ।
::ढिली छक्क बनेसमान घनले छल्दा बिलाई रँग ॥
संसारै किन आज हाय ! यसरी अर्कै भयो के भयो ?
::स्वर्गैको सब ज्योति अल्पिन गयो जो झल्किएको थियो ॥
भन्दै शोच विचारमा अति दुखी झुक्दी बगी निर्जल ।
::चीसा वातहरूविषे हुन गइन्‌ ती षोडशी अद्भुत ॥
बल्लीले ऋतुका सिँगार रँगका राम्रा गरी बेसरी ।
::पर्खेकी जसलाइ हो रवि उही मेघादि काला परी ॥
लुक्दा भित्र चिसो हुँदा खबर नै बन्दा अँध्यारो दिन ।
::रोएकी नफुलेर बर्बर गरी जस्तो भयो त्यो मन ॥
{{pcn|(१४०)}}

चखेवी प्याराको विरहरहमा रात सकिई ।
::अडी जाँदा अर्को तटतिर बिहानै प्रियतम ॥
नबोल्ने, आँखा नै पनि रति नखोल्ने हुन गई ।
::"भयो के यो ?" भन्दी चकित मनले टक्क अडिँदी ॥
{{pcn|(१४१)}}
</poem>
<noinclude>{{end center block}}</noinclude><noinclude></noinclude>